پلی وینیل کلراید (به طور جایگزین: پلی (وینیل کلرید)، محاوره ای: پلی وینیل، یا به طور ساده وینیل؛ به اختصار: PVC) سومین پلیمر مصنوعی پلاستیکی در جهان است که به طور گسترده تولید می شود (پس از پلی اتیلن و پلی پروپیلن).سالانه حدود 40 میلیون تن PVC تولید می شود.
PVC به دو شکل اصلی وجود دارد: صلب (گاهی اوقات به اختصار RPVC) و انعطاف پذیر.فرم سخت PVC در ساخت و ساز برای لوله و در کاربردهای پروفیلی مانند درب و پنجره استفاده می شود.همچنین در ساخت بطری‌های پلاستیکی، بسته‌بندی‌های غیرغذایی، ورقه‌های روکش مواد غذایی و کارت‌های پلاستیکی (مانند کارت‌های بانکی یا عضویت) استفاده می‌شود.می توان آن را با افزودن نرم کننده ها نرم تر و انعطاف پذیرتر کرد که پرمصرف ترین آنها فتالات ها هستند.به این شکل در لوله کشی، عایق کابل برق، چرم بدلی، کفپوش، علامت گذاری، صفحات گرامافون، محصولات بادی و بسیاری از کاربردها که جایگزین لاستیک می شود نیز استفاده می شود.با پنبه یا کتان در تولید بوم استفاده می شود.
پلی وینیل کلرید خالص یک جامد سفید و شکننده است.در الکل نامحلول است اما کمی در تتراهیدروفوران محلول است.
پی وی سی در سال 1872 توسط شیمیدان آلمانی یوگن بومان پس از تحقیقات و آزمایش های طولانی سنتز شد.این پلیمر به صورت یک جامد سفید در داخل یک فلاسک از وینیل کلرید ظاهر شد که به مدت چهار هفته در قفسه ای دور از نور خورشید باقی مانده بود.در اوایل قرن بیستم، شیمیدان روسی ایوان اوسترومیسلنسکی و فریتز کلاته از شرکت شیمیایی آلمانی Griesheim-Elektron هر دو تلاش کردند از PVC در محصولات تجاری استفاده کنند، اما مشکلات در پردازش پلیمر سفت و گاهی شکننده تلاش آنها را ناکام گذاشت.والدو سمون و شرکت BF Goodrich در سال 1926 روشی را برای پلاستیک سازی PVC با ترکیب آن با مواد افزودنی مختلف، از جمله استفاده از دی بوتیل فتالات تا سال 1933، توسعه دادند.
زمان ارسال: فوریه-09-2023